Pijn weerspiegeld in het water,
grove, krassende pijn.
Alleen zijn,
in onmacht en diepe afwijzing,
in mijn Zijn.

Nu jij er niet meer bent is “er toe doen” in mijn kern totaal weggeslagen.
Ik verzuip in het donkere water,
maar waar ben jij om mij te redden van de ondergang die nu dreigt.
Volledige acceptatie, aanvaarding, waardering en liefde dreigen weg te zijn geslagen,
en ik heb niet geleerd ze aan mezelf te geven.

Ik voel me zo klein, zo minder “waardig”, zo nietig en zo alleen,
zo niet gezien en niet opgevangen,
nu de pijn toeslaat van rouw en ik reddeloos achterblijf,
in mijn wankele en kwetsbare Zijn.
Waar is de zon die mij kan verwarmen,

waar is de zon in mij!!??